Over een gaspedaal dat blijft hangen en een rempedaal dat je niet kan vinden.

Ons zenuwstelsel kun je grofweg indelen in twee stukken. Een bewust en een onbewust deel. Het onbewuste deel (autonoom) kun je weer verdelen in  een stuk dat alle (spier) activiteiten die je wilt ondernemen regelt, je adequaat laat reageren. Dit heet het sympathisch stelsel. In tijden van stress wordt er op een gaspedaal getrapt (dmv adrenaline en cortisol o.a.) en het sympatische stelsel doet zijn werk. En het andere deel, het para-sympatische deel is verantwoordelijk voor herstellende processen. Door jezelf af en toe af te remmen komt dit herstellende systeem aan bod. Beide systemen doen afwisselend hun werk. Zoals het in de auto gaat, zo ook in je lichaam: af en toe kan je gassen, maar soms ook gas terugnemen en remmen. En alleen in rust kan je onderhoud plegen, bijtanken.

Wat blijkt echter: wij blijven maar gassen! We zijn ons er vaak niet van bewust, maar door telkens stress te ervaren blijft het gaspedaal als het ware hangen. En ook bewust gassen we maar door. Wellicht willen we te veel, te veel bereiken, te veel ervaren, te veel jezelf waar maken.

Het gevolg daarvan laat zich raden: het herstellende systeem komt onvoldoende aan bod, we putten onszelf uit. Vroegtijdige veroudering, fysieke klachten, verminderd immuunsysteem, het zijn allemaal logische gevolgen. Een burnout ligt op de loer.

We zijn zo onsympathiek voor onszelf. Daar kunnen we wat aan doen.

Wat zorgt ervoor dat je tot rust komt? Word je rustig met een boek boek, van Yoga, door muziek te luisteren, ademtherapie of een massage. Ben je meer een denker, een doener, een voeler?

Ga op zoek naar jouw rempedaal en wees zo eens parasympathiek voor jezelf.

Fred Steetsel